Wspomaganie (dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych są wspomagane przez terapeutów)
Rodzi się dziecko. Wszyscy gratulują, cieszą się, powoli przyzwyczajają się do nowych ról. Kobieta staje się matką, mężczyzna – ojcem, pojawiają się babcie, dziadkowie, ciotki i wujkowie. Pierwsze spacery, pierwsze znajomości z mamami z sąsiedztwa. Zaglądanie do wózków, rozmowy, pytania… I nagle ktoś zauważa, że COŚ nie jest tak jak u innych. Moje dziecko inaczej patrzy, inaczej ustawia główkę. Jest bardziej wiotkie, a może zbyt się pręży… Jeszcze nie potrafi unieść się w górę. Jego rówieśnicy stawiają pierwsze kroczki… synek znajomej już mówi, a nasza pociecha niekoniecznie…
KAŻDE DZIECKO ROZWIJA SIĘ W SWOIM TEMPIE, KAŻDE MA SWÓJ CZAS…
Jeśli jednak COKOLWIEK Cię niepokoi, COKOLWIEK wzbudza Twój lęk, COKOLWIEK budzi niepewność – zwróć się z tym do specjalistów. A jeśli jeszcze przyjaciółka szepnęła: zwróć uwagę; to samo mówi mama – nie wahaj się. Nikt nie zdziwi się Twojej trosce – to czas aby udać się do lekarza pediatry, do psychologa. Być może wtedy ktoś Ci powie o wczesnym wspomaganiu rozwoju dziecka. Co to jest? Czy moje dziecko jest inne? Czy jest gorsze? Czy potrzebuje tego? Dlaczego ma być wspomagane w jakiś sposób?
PAMIĘTAJ
Wspomaganie rozwoju dzieci powinno być podjęte jak najwcześniej. Jego istotą jest dostarczanie fachowej, wszechstronnej i systematycznej pomocy medycznej, psychologicznej i pedagogicznej. Pomoc udzielana we wczesnym dzieciństwie pozwala nie tylko skutecznie kompensować występujące u dziecka dysfunkcje i deficyty, ale także zapobiega pojawianiu się zaburzeń rozwoju o charakterze wtórnym. Wczesna pomoc musi mieć charakter kompleksowy, tzn. być udzielana zarówno niepełnosprawnemu dziecku, jak i członkom jego rodziny. Problemy rodziców i innych domowników należy traktować jako tak samo ważne, jak zaburzenia w rozwoju dziecka. Wczesna pomoc dąży do optymalizacji funkcjonowania całego układu rodzinnego.